2.2. DWIE ZDRADY (Mat. 27,3.4; Łuk. 22,54-62)

2.3. DWIE ZDRADY — CIĄG DALSZY (Mar. 14,10; Łuk. 22,60)  

2.4. NASTĘPSTWA (Mat. 27,5; I Piotra 1,1)

2.5. OFERTA ZBAWIENIA (Łuk. 22,21; Łuk. 22,31)

2.6. DO DALSZEGO STUDIUM

Najpierw dobra wiadomość: zarówno Piotr, jak i Judasz należeli do ścisłego grona dwunastu uczniów Jezusa. A teraz zła: obaj zdradzili (albo zaparli się) Jezusa w odstępie zaledwie kilku godzin.

I TY, PIOTRZE? I TY, JUDASZU?

Wydawało się, że zarówno Piotr, jak i Judasz, byli oddanymi uczniami Chrystusa. Wprawdzie wiele biblijnych postaci tonie w mroku zapomnienia, jednakże Piotr i Judasz to nadal dwie z najlepiej znanych postaci. Pisarze i mówcy często odwołują się do nich, gdyż są to postacie powszechnie znane. Nawet ci, którzy czytają Biblię jedynie jako dobrą książkę (a nie jako Słowo Boże), znają historie upadku Piotra i Judasza.

W większości kultur ceniona jest lojalność — wobec rodziny, kraju, Kościoła, przyjaciół. Tak więc historia przyjaciela, który zdradził, budzi zainteresowanie i oburzenie. Słynny przedśmiertny okrzyk Juliusza Cezara: „Tu quoque, fili!” („I ty także, synu!”), wyrażający bolesne niedowierzanie, kiedy został pchnięty nożem przez swego rzekomego przyjaciela i przybranego syna, Brutusa, wciąż prześladuje nas mimo upływu dwóch tysięcy lat. O ileż bardziej uporczywa jest myśl o zdradzie, jakiej wobec Syna Bożego dopuścili się Jego dwaj bliscy towarzysze.

Przeczytaj Łuk. 5,5-11 i zastanów się nad cytatami zamieszczonymi poniżej.

Większość wzmianek o Judaszu, które znajdujemy w licznych tekstach biblijnych, ma negatywną wymowę, ale Ellen White wspomina, iż był to człowiek o wielkich możliwościach.

Judasz. Poszedł za Jezusem: „Nie był wrażliwy na piękno charakteru Chrystusa. Często, słuchając słów Mistrza rozumiał je właściwie (...)” (Działalność apostołów, s. 339).

Pragnął się zmienić: „Szczerze pragnął się zmienić i spodziewał się osiągnąć tę zmianę przez obcowanie z Jezusem. Pragnienie to jednakże nie było dominującym uczuciem” (Wychowanie, s. 66).

Posiadał liczne talenty: „Gdy po raz pierwszy zetknął się z Chrystusem, posiadał pewne cenne cechy charakteru, które mogłyby oddać znaczne usługi Kościo­łowi” (Życie Jezusa, s. 221).

Piotr. Także był utalentowany: „Piotr był przedsiębiorczy i gorliwy w działaniu, odważny i bezkompromisowy. Chrystus dostrzegł w nim możliwości, dzięki którym Piotr mógł się stać bardzo wartościowym człowiekiem dla Kościoła” (Testimonies for the Church, t. IV, s. 488).

Piotr nie mógł ścierpieć myśli o upokorzeniu Chrystusa: „Piotr nie mógł pogodzić się z tym upokorzeniem. Stale uważał Jezusa za Syna Bożego, dlatego też całą swoją duszą zaprotestował przeciwko tej posłudze. (...) Na skutek słów »Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał ze mną działu« Piotr zrezygnował z oporu i samowoli. W jego głowie nie mogła się pomieścić myśl o rozstaniu z Chrystusem, które uznał za równoznaczne z własną śmiercią” (Życie Jezusa, s. 511.512)

„W Judasza zaś, zwanego Iskariot, który należał do dwunastu, wstąpił szatan” (Łuk. 22,3). Z jakiegoś powodu szatan wszedł w Judasza, ale nie wszedł w Piotra, choć Jezus wyraźnie powiedział, że chciał również go opanować (Łuk. 22,31). Najwidoczniej było coś, co różniło ich w podejściu do Chrystusa i zadecydowało o tym, że ich życie potoczyło się w tak odmiennych kierunkach. Jakkolwiek byli do siebie podobni, ich losy nie mogłyby być bardziej odmienne. Obaj byli grzesznikami, obaj potrzebowali przebaczenia, obaj zawiedli Mistrza — a jednak jeden z nich zmierzał w kierunku spełnienia obietnicy wiecznego życia, a drugi przekleństwa wiecznej zagłady. Jakże ważne jest, byśmy dobrze zrozumieli, czym różnili się od siebie ci dwaj mężczyźni!

Czego uczy nas historia Judasza o potrzebie zupełnego poddania się Chrystusowi? Czy koniecznie trzeba się dopuścić aż tak haniebnej zdrady, aby objawiać wobec Chrystusa postawę podobną do tej, jaką przyjął Judasz? Co może nam powiedzieć fakt, że Judasz należał do grona dwunastu apostołów, o związku między przynależnością do Kościoła a wiernością wobec Boga?

2.2. DWIE ZDRADY (Mat. 27,3.4; Łuk. 22,54-62)

Zarówno Piotr, jak i Judasz zgrzeszyli świadomie. Judasz powiedział: „Zgrzeszyłem, gdyż wydałem krew niewinną” (Mat. 27,4), a Piotr: „wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał” (Łuk. 22,62).

Pismo Święte zdecydowanie podkreśla negatywne cechy Judasza. Nawet jego skrucha nie była szczera (Mat. 27,3). Celowo, z premedytacją, współdziałał ze złymi ludźmi, by zdradzić Jezusa i otwarcie Go wydał w ich ręce (Mar. 14,45; Jan 18,2.3). Tak więc zdrada Judasza zasadniczo różniła się od zaparcia się Piotra.

Porównaj wersety mówiące o planowaniu przez Judasza zdrady ze słowami Piotra zapisanymi w Mat. 26,35: „Rzecze mu Piotr: Choćbym miał z tobą umrzeć, nie zaprę się ciebie”. Jaka różnica w postępowaniu Piotra i Judasza wobec Jezusa została uwidoczniona w tych tekstach?

Jest oczywiste, że Piotr nigdy nie miał zamiaru zaprzeć się Chrystusa, jego zaparcie się było spontaniczne, dokonane pod wpływem strachu. W przeciwieństwie do tego w Piśmie Świętym mamy pokazane, że Judasz działał z premedytacją i według planu. Inaczej mówiąc, choć obaj postąpili źle i objawili słabe strony swoich charakterów, zawodząc przy tym swego Pana, jeden z nich uczynił to jednak celowo, podczas gdy drugi działał pod wpływem chwilowego impulsu.

Czy różne motywy działania Piotra i Judasza pomagają nam wyjaśnić, dlaczego tak odmienne były ich losy?

Podobnie jak Judasz, Piotr także objawiał pewne bardzo negatywne cechy charakteru. Przeklinał (Mat. 26,74), bywał gwałtowny (Jan 18,10) i tchórzliwy (Łuk. 22,57). Był również bardzo pewny siebie, przekonany o swojej sile i lojalności wobec Chrystusa. Jednak w pierwszej poważniejszej próbie zawiódł, i to sromotnie.

Co powiedziałbyś komuś, kto jawnie i z premedytacją grzeszy przeciwko Panu, tak jak Judasz? W jaki sposób spróbowałbyś go przekonać, iż jego przypadek nie jest jeszcze całkiem beznadziejny? Podaj biblijne przykłady ludzi, którzy zgrzeszyli jawnie i z premedytacją, tak jak Judasz, a jednak znaleźli przebaczenie u Boga.

Dwaj uczniowie — jeden zaklinając się, a drugi za garść srebrników — tego samego dnia zdradzili swojego najlepszego Przyjaciela. Jednak ich czyny nie były zawieszone w próżni. Każdy z nich miał za sobą pewien etap  swego życia, który doprowadził go do tego czynu.

Judasz. W pewnym momencie Judasz zrozumiał, że Chrystus proponuje raczej duchowe dobra zamiast ziemskich korzyści. Mając przez długi czas nadzieję na ziemskie zaszczyty i chwałę, w końcu przekonał się, że Jezus tego nie pragnie dla siebie. I od tej chwili Judasz zaczął oddalać się od Mistrza.

Chrystus długo i cierpliwie znosił Judasza, starając się go ratować. Jednak podczas ostatniej wieczerzy Judasz odrzucił miłosierdzie, ostatni raz błagające o miejsce w jego sercu. Rozgniewany napomnieniami i rozczarowany tym, że jego marzenia się nie spełniły, odmówił poddania się i w końcu oddał serce demonowi chciwości, który od dawna prześladował go i kontrolował jego myśli.

Jakie przykłady z życia Judasza wskazują, iż zmierzał on w kierunku, który ostatecznie doprowadził go do nędznego końca?

Piotr. Podobnie jak w przypadku Judasza, upadek Piotra nie nastąpił nagle i bez przyczyny, był stopniowy. Pewność siebie sprawiła, iż zaczął wierzyć, że nic nie może go odłączyć od Chrystusa. „Panie, z tobą gotów jestem iść i do więzienia, i na śmierć” (Łuk. 22,33). Już samo jego chełpliwe wyznanie wskazywało na to, że wmawiał sobie swoją wiarę i więź z Chrystusem.

Z wielu powodów nadmierna pewność siebie jest jednym z najbardziej niebezpiecznych grzechów dla chrześcijanina, ponieważ nasza wiara opiera się na uznaniu naszej całkowitej bezradności i niemożności ratowania samych siebie. Piotr najwidoczniej nie rozumiał jeszcze tej zasady, więc krok za krokiem podążał ścieżką pewności siebie, aż doszedł do tego, że jawnie zaparł się Pana.

Zbawienie znajduje się jedynie w sprawiedliwości Chrystusa, nigdy w nas samych. Czego możemy nauczyć się na przykładzie Judasza i Piotra o konieczności odpierania zakusów szatana, który chce kontrolować nasze myśli? Jak doświadczenie Judasza świadczy o niebezpieczeństwie pielęgnowania ulubionych grzechów? Czy grzech Judasza sprawił, że Jezus odsunął się od niego, czy też właśnie Judasz przez swój grzech odsunął się od Jezusa? Wyjaśnij swoją odpowiedź.

2.4. NASTĘPSTWA (Mat. 27,5; I Piotra 1,1)

Po wydaniu Chrystusa Judasz powiesił się (Mat. 27,5). W przeciwieństwie do niego, Piotr przyjął przebaczenie, stał się apostołem, który w pełni zaufał Jezusowi (I Piotra 1,1) i był jednym z potężnych mężów wiary oraz przywódców Kościoła, a także autorem świadectwa, które jako część Pisma Świętego przetrwało wieki. Zarówno Piotr, jak i Judasz, okazali skruchę za swe czyny! Na czym polegała jednak różnica? 

Skrucha Judasza nie była prawdziwą skruchą. Po wydaniu Chrystusa Judasz wrócił do kapłanów i oświadczył: „Zgrzeszyłem, gdyż wydałem krew niewinną” (Mat. 27,4). Jednak jego wyznanie winy nie było szczere, ponieważ nie odczuwał żalu za to, co zrobił, ale jedynie strach przed konsekwencjami swego czynu. To właśnie one, a nie sam czyn, doprowadziły go do wyznania grzechu, ale brakowało mu głębokiego, serdecznego żalu za zło wyrządzone Panu.

Skrucha Piotra była szczera. Piotr zaparł się swego Pana wtedy, gdy był On najbardziej upokarzany i potrzebował wsparcia. Jednak później Piotr odczuwał prawdziwy, głęboki żal za swój postępek i nawrócił się. Okazał prawdziwą, serdeczną skruchę za popełnienie samego czynu, a nie tylko z obawy przed jego konsekwencjami. Jego żal pokazał, że Duch Święty nadal działał na jego serce i zmieniał je. Ten grzech sprawił, że Piotr był rzeczywiście załamany, i dlatego właśnie Pan mógł go doprowadzić do prawdziwej skruchy i nawrócenia. „Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże” (Ps. 51,19).

Wymień jedną z opisanych w Biblii osób, które bardzo zgrzeszyły, ale potem okazały skruchę i jedną z tych osób, które zgrzeszyły, ale nie okazały skruchy.

Antoni popełnił straszne grzechy i sprawił mnóstwo cierpienia sobie i swojej rodzinie. Wprawdzie miłuje Boga i żałuje tego, co uczynił, ale nie jest pewny, czy jego skrucha jest szczera i czy naprawdę odczuwa żal za grzechy, czy też tylko żałuje ich konsekwencji. Jak można mu pomóc, by okazał prawdziwą skruchę? (patrz Dz. 5,31; II Tym. 2,25. Co te wersety mówią o źródle prawdziwej skruchy i jak mogą wzbudzić nadzieję w kimś takim jak Antoni?)

2.5. OFERTA ZBAWIENIA (Łuk. 22,21; Łuk. 22,31)

„Lecz oto ręka tego, który mnie wydaje, jest ze mną przy stole” (Łuk. 22,21).

Werset ten wskazuje na to, że choć Jezus wiedział, co Judasz ma zamiar uczynić, nadal jednak pozwolił mu przebywać w swoim towarzystwie. Czego możemy się nauczyć z tego przykładu postępowania Jezusa wobec zatwardziałych grzeszników? Jak sądzisz, czy Judasz mógł zmienić swój zamiar i nie zdradzić Chrystusa? Wyjaśnij swoją odpowiedź.

Wprawdzie kwestia ta jest dość trudna do wyjaśnienia, jednak Biblia wyraźnie uczy, iż każdy człowiek ma wolny wybór. Bez tej prawdy chrześcijańska wiara nie ma zbyt wielkiego sensu. Pan wprawdzie wiedział, że Judasz ma zamiar Go zdradzić, ale to nie Bóg predestynował Judasza do tego czynu. W przeciwnym razie, jaki sens miałoby karanie Judasza za to, że zdradził Chrystusa? Judasz miał wolny wybór, a ponieważ Biblia mówi, że Pan pragnie, by wszyscy byli zbawieni (II Piotra 3,9), Judasz także miał szansę przyjąć zbawienie. Tak więc Jezus pozwalał mu przebywać z sobą nie po to, by Judasz miał okazję Go wydać, ale by dać mu sposobność przyjęcia ratunku.

Razem z Judaszem był także Piotr, którego Chrystus również pragnął zbawić. „Szymonie, Szymonie, oto szatan wyprosił sobie, aby was przesiać jak pszenicę. Ja zaś prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja, a ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich” (Łuk. 22,31.32). W tych słowach Jezus objawił, iż wie, że pewnego dnia Piotr nie tylko się nawróci, ale także stanie się jednym z filarów Kościoła. Jezus znał przyszłość, co jednak, tak samo jak i w przypadku Judasza, nie oznaczało, że predestynował Piotra do bycia wielkim apostołem, a raczej to, że znając przyszłość wiedział, co uczynią Judasz i Piotr, mając wolną wolę. W obu przypadkach każdemu z nich została dana sposobność przyjęcia lub odrzucenia tego, co zaoferował im Chrystus. Ich późniejsze dzieje pokazują, jakiego wyboru dokonali.

Każdy z nas, który twierdzi, iż idzie za Chrystusem, znajduje się w takiej samej sytuacji, jak Piotr i Judasz. Wszystkim nam została dana sposobność przyjęcia lub odrzucenia zbawienia oferowanego darmo przez Chrystusa. Każdy z nas musi zadać sobie pytanie, jak wykorzystuje tę sposobność, gdyż w końcu czeka nas tylko jedna z dwóch możliwych opcji wiecznego przeznaczenia: ta, którą wybrał Piotr, albo ta, którą wybrał Judasz. W jaki sposób nasze codzienne decyzje zbliżają nas do jednej, lub do drugiej?

2.6. DO DALSZEGO STUDIUM

Czego możemy się nauczyć z poniższych wypowiedzi dotyczących Piotra i Judasza?

„Żaden człowiek nie jest w stanie powiedzieć, jak daleko może zabrnąć w grzech, gdy odda się w moc wielkiego zwodziciela. Szatan wszedł w Judasza Iskariotę i skłonił go do wydania Pana” (Testimonies for the Church, t. V, s. 103).

„Po otrzymaniu nagany od Jezusa poczuł się ogrom­nie urażony. Zraniona duma i chęć zemsty przełamały bariery a nie­pohamowana od dłuższego czasu chciwość owładnęła całą jego istotą. Taki też los czeka tych wszystkich, którzy igrają z grzechem” (Życie Jezusa, s. 569).

„Zbawiciel dał mu szansę odzyskania zaufania braci i w miarę możliwości, usunięcia zarzutów, jakimi obciążył ewangelicz­ne dzieło. Ta lekcja rozciąga się na wszystkich wyznawców Chrystusa (...). Utajone grzechy powinny być wyzna­ne Bogu w poufnej z Nim rozmowie, ale w przypadku grzechów jaw­nych wymagane jest jawne ich wyznanie” (Życie Jezusa, s. 643).

„Jakżeż często stajemy się podobni do Piotra w chwilach zwątpienia. Dzieje się tak dlatego, że zamiast wpatrywać się w Zbawiciela zaczynamy kierować wzrok na fale. Nasze kroki zaczynają się wtedy chwiać, a wzburzona woda zalewa nasze dusze. Jezus nie wzywał Piotra do siebie, aby go narazić na zagładę. Tak samo nie wzywa nas ku sobie, aby miał nas potem opuścić. »Nie bój się — rzecze — bom cię odkupił, a wezwałem cię imieniem twojem, mójżeś ty«” (Życie Jezusa, s. 290).

PYTANIA DO DYSKUSJI

1.   Nawrócony Piotr uzdrawiał chorych, ewangelizował wśród Żydów i pogan, a także pisał listy. Dlaczego w Biblii zostało zapisane, że tak haniebnie zaparł się Pana?

2. Historia Judasza jest historią człowieka, który całkowicie wybrał grzech zamiast Chrystusa. Wszyscy zdeklarowani wyznawcy Chrystusa muszą stanąć wobec tego samego wyboru, gdyż codziennie spotykamy się z pokusami. Co możemy uczynić, by ustrzec się od wplątania się w sidła grzechu?

3.   W książce Życie Jezusa, w rozdziale zatytułowanym „Judasz”, Ellen White napisała, iż Judasz wydając Chrystusa wrogom sądził, że oddaje Mu przysługę. Co mówi nam to o zwodniczej mocy grzechu?

PODSUMOWANIE: Piotr i Judasz zostaną na zawsze zapamiętani jako ci, którzy zdradzili Chrystusa, jednak Judasz jedynie jako zdrajca, a Piotr jako ten, który zdradził, ale potem nawrócił się. Obaj mieli dobre i złe cechy charakteru. Różnica między nimi polegała na tym, iż jeden z nich poddał się mocy Jezusa, a drugi nie, jeden okazał prawdziwą skruchę, a drugi tego nie uczynił.